Zimowa Islandia w obiektywie sześcioletniej Kai – galeria zdjęć

Niewiele brakowało, a nie zabralibyśmy na Islandię Kai aparatu. Wszystko przez bagaż podręczny w wydaniu XXS (pozdro dla „łizera”;) ) i zespół zadymy przedwyjazdowej. Na szczęście – przed wyjściem sprawdzamy wszystko raz jeszcze. Naszej sześciolatce włącza się czujność:

– A mój aparat zabraliście?
– Yyyy… chyba nie. [Głupio wyszło] Który chcesz? Żółtego nikona czy bezlusterkowca srebrnego? Zaraz dopakuję.
Spojrzała posępnym wzrokiem. Jak mogliśmy zapomnieć o jej sprzęcie?
– A który jest lepszy?

Tym sposobem do plecaka trafia znacznie cięższy (od jej dziecięcego kompaktu) Fuji Xt-10. Z płaskim, jak naleśnik obiektywem (27mm 2.8), nie zajmuje na szczęście zbyt wiele miejsca i dobrze leży w dłoniach (nawet tych mniejszych). Na 3 dni gonitwy po zimowej Islandii – w sam raz;).

Chwilę się naświetla – trzeba czekać ;).

Nie wszędzie warunki i sprzyjały. W wielu miejscach palce wyjęte z rękawic zamarzały w ułamku sekundy, więc robienie zdjęć nawet dla nas nie było czystą przyjemnością. Czasami też, ze względu na bezpieczeństwo, aparat nie wychodził z plecaka (na lodowcu, w jaskiniach, podczas śnieżnej zawieruchy…).
Bywały jednak momenty „pełnego ostrzału”, gdzie nawet sople drżały od dźwięków migawki… (cyfrowej, bo cyfrowej, ale co tam 😉 ).

Nie przedłużając – zobaczcie jak Islandię widzi kilkuletnie oko. Nas zawsze zaskakuje to, na jakie elementy Kaja zwraca uwagę, które my całkowicie pomijamy. To były tylko 3 dni, z czego jeden bardziej aktywny niż zdjęciowy, ale „kilka” kadrów udało się wybrać :).

Nad wodospadem Skógafoss byliśmy bardzo wcześnie, ale niestety zabraliśmy ze sobą tylko dwa statywy. Kiedy Kaja doczekała swojej kolejki – całkowicie czystego kadru już niestety nie miała (a to niedobrzy starzy 😉 ). Wodospad wyszedł jej przepięknie, ale to co nas zaskoczyło po powrocie, to wcześniejsze kadry, zrobione z „ręki”…

Islandia jest tak piękna, że trzeba mieć w sobie dużo samozaparcia, aby nie zatrzymywać się co chwilę na zdjęcia ;). Czasami jednak nie można się było opanować. My… – fotografowaliśmy wtedy widoki jak wściekli. Kaja…  – trochę gór… trochę pęcherzyków w lodzie ;).

Sheep’s Waterfall, okoliczne krajobrazy i pełen powagi tata ;).

Kirkjufell w świetle znikającego słońca. Zimno było bardzo, a w dodatku całkiem tłoczno. Japończycy podbiegali do Kai, wręczając jej czekoladki. W takich warunkach nawet dziecko skłania się bardziej w stronę herbaty z termosu, ale cukierki zostawiła sobie na pamiątkę ;). Znaleźliśmy sobie w końcu całkiem wygodne miejsce na szerokiej półce skalnej i mimo, że marzenia o fenomenalnym zachodzie włożyliśmy między puch, a gore – tex – widoki wynagradzały. Kaja wypatrzyła też coś tylko dla siebie – gigantyczne sople lodowe! Za każdym razem szuka ich na zimowych szlakach, a te były wyjątkowe. Niektóre strasznie grubaśne i konkretnych rozmiarów – strach pod takimi stawać (a kilku „śmiałków” się znalazło).

Zobaczcie tymczasem ten charakterystyczny stożek i przymrożone wodospady…

Z innej perspektywy i za dnia Kirkjufell wygląda zupełnie inaczej. Kaja zarejestrowała także jego okolice. Kiedy nie wieje wiatr i nie ma śnieżycy – góry w zimowym wydaniu podobają się jej najbardziej :).

Cieszymy się bardzo, że Kaja złapała fotograficznego bakcyla i rejestruje to, na co sami nie zwrócilibyśmy pewnie uwagi. Jej spojrzenie na te same miejsca ubogaca nasz wspólny obraz każdej podróży.
Jeśli Wam także kajkowe kadry przypadły do gustu – nie krępujcie się podać ich dalej ;).